Waar was jij op 9/11? De meesten kunnen zich nog wel herinneren waar ze waren die dag. Door deze ingrijpende gebeurtenis staat die dag in ons geheugen gegrift. Maar ook zònder de aanslag op de Twin Towers kan ik me deze dag in 2001 nog goed herinneren.
We waren in Peru en hadden een klein vliegtuigje genomen naar de Amazone. Na een boottocht kwamen we aan in ons houten huisje midden in het regenwoud. Na een intensieve wandeling onder begeleiding van een gids, wilden we ons opfrissen voor het eten. Ineens viel het licht uit. Iets wat vaker gebeurde, vertelde het personeel. Al snel was het pad van ons hutje naar het restaurant verlicht met kaarsjes. “Wauw, wat gaaf!” We volgden het pad en genoten van een romantisch diner bij kaarslicht. Maar vraag me niet wat ik gegeten heb, dat weet ik echt niet meer.
Alles weg!
Na het eten gingen we terug naar het huisje. We waren nog niet gedoucht. “O nee!” Zodra we de deur opendeden zagen we het. Via het raam aan de achterzijde waren ze ons hutje binnengedrongen en hadden al onze spullen meegenomen. Onze nieuwe (allereerste) digitale fotocamera, geld, paspoorten, vliegtickets, traveler checks, toiletspullen… Alles was weg… Ik schreeuwde, huilde en was radeloos. Bas bleef rustig maar wist ook niet wat te doen. Hoe kom je naar huis zonder tickets, paspoorten en geld? We besloten in ieder geval terug te gaan naar Cuzco, om van daaruit te proberen wat te regelen.
Ons vliegtuigje ging niet. Militairen, politie en zenuwachtige mensen. Of verbeeldden we ons dat? Omdat wij ons zo voelden? De hele ochtend op het vliegveld, zonder dat iemand vertelde waarom. Tot iemand ons vertelde wat er was gebeurd met de Twin Towers.
Dat moment veranderde er wat
Ik was die vakantie begonnen met het leren van Spaans (uit een boekje). Ik kon de mensen vaak verstaan en wist vaak al wat ze wilden gaan zeggen. Ook kon ik wat eenvoudige zinnetjes zeggen. Er moest veel geregeld worden, maar Bas die altijd vooraan stond, klapte dicht. En ik, dat verlegen kleine meisje, deed ineens overal het woord. Met wat hulp van diverse mensen regelden we binnen een paar dagen een noodpaspoort, nieuwe vliegtickets en geld om de komende twee weken mee rond te komen. Allemaal op zeer eigenaardige wijze, dat is eigenlijk nog een verhaal apart. Ik ben de mensen die ons destijds geholpen hebben, enorm dankbaar.
Op de een of andere manier heeft deze gebeurtenis ervoor gezorgd dat ik mezelf ging waarderen. Ik ging mezelf laten zien. Ik mocht een stem hebben en hoefde mezelf niet weg te cijferen. Niet van de ene op de andere dag. Maar als ik terugkijk, is dit wel het moment geweest van de ommekeer.
En nu ben ik ondernemer
Wie had dat gedacht? Dat verlegen meisje dat een rood hoofd kreeg in de klas als ze het antwoord moest geven. Dat kleine meisje dat bibberend voor de klas stond met een spreekbeurt. Bang om te falen. Bang om het niet goed te doen. Nog altijd schuilt dat kleine meisje in mij. Ik wil het nog altijd goed doen. Maar inmiddels is er ruimte gekomen voor mijn eigen mening en wijze. Ik ben trots op wat ik bereikt heb. Ik ben nog steeds niet groot met mijn 1,63 meter, maar ik voel me groter dan ooit.